Las tres clases de ideas-Descartes
Clasificado en Filosofía y ética
Escrito el en 
gallego con un tamaño de 4,46 KB
Descartes T3: Existencia de Deus e veracidade divina.
Tmos unha verdade absolutamnte certa: a existencia do eu como suxeito pensant. Esta existencia non parec implicar a existencia de ningunha outra realidade.
Eu podo pensar que “o mundo existe"pero podo dubidar da súa existencia (podo estar soñando). O único certo é que eu penso que o mundo existe. De iso, de que o estou pensando non podo dubidar.
O problema que se plantexa Descartes é o de cómo, a partir de esa verdade se pode estar seguro da existencia de unha realidade.
Do “eu penso” deben extraerse as seguridades básicas sobre as que poder elaborar a ciencia. A 1ª de esas seguridades é a existencia do mundo. Descartes resolve esta cuestións así:
Contamos con dous elementos:
a) O pensamento como actividade (”eu penso”).
b) As ideas que pensamos. Os contidos do noso pensamento.
No enunciado “eu penso que o mundo existe” atopamos tres factores:
1/ O eu que pensa e cuxa existencia é indubidable.
2/ O mundo como realidade exterior ao pensamento, cuxa existencia é dubidosa.
3/ As ideas de “eu”, “pensamento”, “mundo” e “existencia”, q non sei se teñen ou non referencia real.
O pensamento pensa sempre “Ideas”, pero non podo estar seguro de que esas ideas son certas, pero sí de que as tño.
Para a filosofía anterior o pensamento non recae sobre as ideas, senón que pretende recaer sobre as cousas (se eu penso que o mundo existe estaría pensando directamente no mundo e non na miña idea de mundo).
Para Descartes o pensamento non recae directamente sobre as cousas,senón sobre as ideas.
Descartes empeza analizando os tipos de ideas que atopa na súa mente e di que, en canto actos mentais todas as ideas teñen a mesma realidade, pero en canto ao seu contido a súa realidade é diversa. Así, distingue tres clases de ideas:
1/ Ideas adventicias. Aquelas que parecen provir da experiencia externa (luz, color, arbol…).
2/ Ideas facticias. As que constrúe a mente a partir de outras ideas (Ex: a idea de un cabalo con alas ou dun novo inxenio mecánico…).
3/ Ideas innatas. Algunhas ideas que non podemos considerar que nos veñan da realidade externa nin que sexan producidas por nós. Según Descartes estas ideas son innatas. O pensamento posúeas por sí mesmo de xeito que non necesitan ser adquiridas nin construídas. As ideas sobre as que arranca o edificio do coñecemento son innatas.
Por exemplo as ideas de “existencia” e de “pensamento”.
Descartes esforzase por demostrar que tampouco é facticia (producida por nós).
Unha vez identificada a idea de Deus como innata, Descartes procede do seguinte modo:
a/ A Existencia de Deus é demostrada a partir da idea de Deus.
Usa diversos argumentos tomados da tradición medieval:
- O argumento ontolóxico (San Anselmo).
- Argumento baseado na causalidade.
b/ A existencia do mundo é demostrada a partir da existencia de Deus.
Posto que Deus existe e é auténtico, non pode permitir que me engane ao crer que o mundo existe, logo o mundo existe.
Deus aparece así coma o garante de que ás miñas ideas corresponde unha realidade extramental.
Descartes, inmerso neste razoamento, di que Deus so garante a existencia dun mundo constituído polas cualidades primarias (extensión e movemento).
A filosofía aristotélica e medieval partían da base de que a estrutura esencial da realidade podía ser coñecida; que a tiña o noso coñecemento porque contábamos con determinadas facultades que nos permitían coñecela.
Para Descartes non existía tal acceso ao coñecemento da estrutura do real. O que sexa a realidade é algo que construímos sen saír de nós mesmos; dende o eu. Descartes, di que esa realidade que construímos na nosa mente se corresponde coa realidade extramental. Pero varia un pouco a ahora de facer ciencia,e di q as construcións da nosa mente son hipotéticas e que o único que garante a súa unión coa realidade é o feito de que as conclusións que sacamos delas sexan acordes coa experiencia.
Tmos unha verdade absolutamnte certa: a existencia do eu como suxeito pensant. Esta existencia non parec implicar a existencia de ningunha outra realidade.
Eu podo pensar que “o mundo existe"pero podo dubidar da súa existencia (podo estar soñando). O único certo é que eu penso que o mundo existe. De iso, de que o estou pensando non podo dubidar.
O problema que se plantexa Descartes é o de cómo, a partir de esa verdade se pode estar seguro da existencia de unha realidade.
Do “eu penso” deben extraerse as seguridades básicas sobre as que poder elaborar a ciencia. A 1ª de esas seguridades é a existencia do mundo. Descartes resolve esta cuestións así:
Contamos con dous elementos:
a) O pensamento como actividade (”eu penso”).
b) As ideas que pensamos. Os contidos do noso pensamento.
No enunciado “eu penso que o mundo existe” atopamos tres factores:
1/ O eu que pensa e cuxa existencia é indubidable.
2/ O mundo como realidade exterior ao pensamento, cuxa existencia é dubidosa.
3/ As ideas de “eu”, “pensamento”, “mundo” e “existencia”, q non sei se teñen ou non referencia real.
O pensamento pensa sempre “Ideas”, pero non podo estar seguro de que esas ideas son certas, pero sí de que as tño.
Para a filosofía anterior o pensamento non recae sobre as ideas, senón que pretende recaer sobre as cousas (se eu penso que o mundo existe estaría pensando directamente no mundo e non na miña idea de mundo).
Para Descartes o pensamento non recae directamente sobre as cousas,senón sobre as ideas.
Descartes empeza analizando os tipos de ideas que atopa na súa mente e di que, en canto actos mentais todas as ideas teñen a mesma realidade, pero en canto ao seu contido a súa realidade é diversa. Así, distingue tres clases de ideas:
1/ Ideas adventicias. Aquelas que parecen provir da experiencia externa (luz, color, arbol…).
2/ Ideas facticias. As que constrúe a mente a partir de outras ideas (Ex: a idea de un cabalo con alas ou dun novo inxenio mecánico…).
3/ Ideas innatas. Algunhas ideas que non podemos considerar que nos veñan da realidade externa nin que sexan producidas por nós. Según Descartes estas ideas son innatas. O pensamento posúeas por sí mesmo de xeito que non necesitan ser adquiridas nin construídas. As ideas sobre as que arranca o edificio do coñecemento son innatas.
Por exemplo as ideas de “existencia” e de “pensamento”.
Descartes esforzase por demostrar que tampouco é facticia (producida por nós).
Unha vez identificada a idea de Deus como innata, Descartes procede do seguinte modo:
a/ A Existencia de Deus é demostrada a partir da idea de Deus.
Usa diversos argumentos tomados da tradición medieval:
- O argumento ontolóxico (San Anselmo).
- Argumento baseado na causalidade.
b/ A existencia do mundo é demostrada a partir da existencia de Deus.
Posto que Deus existe e é auténtico, non pode permitir que me engane ao crer que o mundo existe, logo o mundo existe.
Deus aparece así coma o garante de que ás miñas ideas corresponde unha realidade extramental.
Descartes, inmerso neste razoamento, di que Deus so garante a existencia dun mundo constituído polas cualidades primarias (extensión e movemento).
A filosofía aristotélica e medieval partían da base de que a estrutura esencial da realidade podía ser coñecida; que a tiña o noso coñecemento porque contábamos con determinadas facultades que nos permitían coñecela.
Para Descartes non existía tal acceso ao coñecemento da estrutura do real. O que sexa a realidade é algo que construímos sen saír de nós mesmos; dende o eu. Descartes, di que esa realidade que construímos na nosa mente se corresponde coa realidade extramental. Pero varia un pouco a ahora de facer ciencia,e di q as construcións da nosa mente son hipotéticas e que o único que garante a súa unión coa realidade é o feito de que as conclusións que sacamos delas sexan acordes coa experiencia.