Estrutura Narrativa e Estilos: Tempo e Discurso no Relato

A Orde na Narración

Nun texto narrativo, considérase a existencia da temporalidade tanto no plano da historia como no plano do discurso. O relato pode incluír certas variacións na súa ordenación.

Tipos de Ordenación Temporal

• Narración lineal ou sincronía: Cando os feitos se contan na súa orde lóxica, dende o principio ata o final.
• In media res (na metade do asunto): A narración comeza de maneira abrupta, no medio da acción, cando xa ocorreron algúns feitos.
• Anacronía: Ruptura temporal na orde da narración. En función da alteración, distinguimos:
  • Analepse ou flashback: Consiste na alteración da orde cronolóxica da historia, conectando momentos distintos e trasladando a acción ao pasado.
  • Prolepse ou flashforward: Salto cara adiante na narración, mediante o cal se adiantan ao lector elementos da trama.
• Contrapunto: Entrelázanse varias historias ao longo da narración.
• Circularidade: A acción comeza e remata no mesmo punto.
• Elipse: Salto no tempo ou no espazo. O lector non perde a continuidade no relato, aínda que se eliminaron os pasos intermedios.
• Pausa: Ralentización do ritmo narrativo: avanza o tempo da narración sen que avance propiamente a historia narrada.

Partes da Narración

• Marco narrativo: O marco é a parte onde se indica o lugar e o tempo no que se desenvolve a acción. Adoita estar ao principio do relato.
• Historia ou trama: A historia ou trama é o conxunto dos feitos que lles ocorren aos personaxes.

Estilos Narrativos

• Estilo directo: Reproduce as palabras dos personaxes literalmente. Aparece introducido por un verbo de lingua ou de pensamento seguido de dous puntos e comiñas, ou de dous puntos e cambio de ringleira; nese último caso, a intervención dos personaxes vai precedida da raia.
• Estilo indirecto: O narrador reproduce coas súas palabras o que din os personaxes. Aparece introducido por un verbo de lingua, habitualmente seguido das conxuncións "que" ou "se".
• Estilo indirecto libre: O narrador en terceira persoa reproduce literalmente as palabras ou pensamentos dos personaxes, mais sen empregar verbos de lingua ou pensamento, nin nexos nin marcas de ningún tipo.
• Monólogo interior: Técnica narrativa que pretende, mediante a lingua, o fluír da conciencia dos personaxes e amosar así os seus pensamentos máis íntimos, sen ningún tipo de intervención do narrador. Adoita expresarse en primeira persoa, aínda que pode facer uso da segunda persoa se o personaxe se desdobra e fala consigo mesmo.