Explorando a Filosofía de Descartes: Dúbida, Existencia e Dualismo Mente-Corpo

A Filosofía de Descartes: Da Dúbida á Certeza e a Dualidade

Chegados a este punto, Descartes, a través da súa dúbida metódica, cuestiona a veracidade de todo o que percibimos. Para iso, expón tres argumentos principais:

• Primeiro, sinala que os sentidos poden enganar, xa que a mesma realidade pode ser vista de distintas formas, o que pon en dúbida a súa fiabilidade.
• Despois, propón que a dificultade para distinguir entre o soño e a vixilia fai imposible asegurar que a nosa realidade actual non sexa un soño.
• Finalmente, introduce a hipótese do xenio maligno, un ser omnipotente que podería estar enganándonos constantemente.

Aínda que nada pode ser comprobado, Descartes conclúe que a única certeza indubidable é a súa propia existencia: se pode dubidar de todo, significa que existe como ser pensante.

O "Cogito, Ergo Sum" e o Solipsismo

Desta forma chegamos a un dos temas centrais do texto proposto, o que Descartes resume nunha única oración: "Penso, logo existo". Na obra Discurso do Método reflicte ideas de tipo metodolóxico e filosófico e, neste caso concreto, examina a fondo a razón da súa existencia, afirmando o solipsismo (só pode afirmar a existencia do seu propio eu), xa que "de pensar en dubidar ...que eu era". Por iso é que a facultade do pensamento e a dúbida implican a propia existencia ("se só tivese deixado de pensar,... para crer que eu fose").

O Criterio de Verdade Cartesiano

Disto extrae o seu criterio de verdade, dicindo que só poderemos categorizar como verdadeiro aquilo que se presente coa mesma certeza que os enunciados expostos anteriormente.

A Física Mecanicista e a Dualidade Cartesiana

Por outra banda, Descartes desenvolve unha física mecanicista, descartando o modelo de Copérnico e Kepler pola idea do baleiro e as forzas a distancia. A física cartesiana, a través da teoría dos vórtices, explica o movemento como un remuíño de partículas que ocupan o espazo. Por iso, todos os seres materiais están determinados por estes remuíños.

A Excepción Humana: Alma e Corpo

Mas o ser humano, de tipo dual, composto por alma e corpo, non está totalmente influído por esta teoría. O corpo é claramente material, pero a alma ou substancia pensante non é tanxible, polo que queda exenta destes efectos. De aí que no texto explique que "podía finxir que non tiña corpo...estivese" e que "para ser, non ten necesidade de ningún lugar nin depende de ningunha cousa material".

A Independencia da Alma e a Liberdade

A substancia pensante queda nun plano diferenciado da substancia material e totalmente independente dela ("a alma pola que son... corpo"). Disto extrae que a alma é inmortal, xa que pode existir sen o corpo, e que o ser humano é libre, dado que a alma non está determinada polas leis do resto da materia, e esta é a que dirixe o noso conxunto.