O Sexenio Democrático en España: Desafíos e Legado da Rexencia de Serrano e Amadeo I

A Rexencia de Serrano e a Constitución de 1869

A Constitución de 1869

Establecía a soberanía nacional de base popular, a división de poderes e unha declaración de dereitos:

• Regulaba os dereitos individuais.
• Establecía o sufraxio universal masculino.
• Implementaba un sistema bicameral: Congreso e Senado. Só podían ser senadores os maiores contribuíntes e as "altas capacidades".
• O rei estaba suxeito á soberanía nacional, da que emanaban todos os poderes. Isto implicaba a necesidade dunha nova dinastía.

Os Problemas da Rexencia

A adopción da monarquía provocou a dura oposición dos republicanos. Nomeouse a Serrano rexente e Prim ocupou a xefatura do goberno. Tivo que facer fronte a:

• A Guerra Colonial en Cuba.
• A oposición dos carlistas e os afonsinos.
• O acoso dos republicanos, que non aceptaron a solución monárquica.
• O descontento das capas populares urbanas e rurais, que non recibían resposta ás súas demandas sociais.

Esta etapa caracterizouse por revoltas sociais e movementos revolucionarios. En outubro de 1869 produciuse un alzamento republicano federal. Levantáronse tamén partidas carlistas, o que anunciou a Terceira Guerra Carlista a partir de 1872. A rexencia tamén tivo que afrontar o bandoleirismo en Andalucía, onde se aplicou a lei de fugas.

En Busca dun Novo Rei

Debíase proceder á elección dun novo rei, dunha dinastía que non fose a dos Borbóns. Optouse por Amadeo de Savoia como novo rei de España. Prim axilizou a proclamación do candidato oficial, Amadeo, e a súa elección votouse nas Cortes cun claro triunfo.

O Reinado de Amadeo I

O Difícil Reinado de Amadeo de Savoia

O mesmo día en que o monarca desembarcaba en Cartaxena, Prim falecía vítima dun atentado.

Amadeo entrou en Madrid o 2 de xaneiro de 1871, xurou a Constitución e comezou a primeira monarquía democrática en España. Sufriu o menosprezo dos altos mandos militares e da aristocracia, e tivo que encargar a formación de goberno a Serrano.

O principal problema era a división interna nos partidos que o apoiaban (unionistas e progresistas), que era reflexo do personalismo. Dentro do progresismo, existían dúas tendencias:

• Unha máis conservadora, liderada por Sagasta, os constitucionalistas.
• Outra máis reformista, dirixida por Ruiz Zorrilla.