Ahozko literaturaren ezaugarriak

Ahozko lieraturaren ezaugarriak: Kultura testu inguru jakin batekoak dira. Belaunaldi transimititzen da. Gai eta teknika zaharrekin egina da. Anonimoa da, egile ezagunik gabea. Testu beraren aldakien ugaritasuna dago, ahoz aho igortzen delako. Herri memoriaren giltzarria da, gertaerak, ohiturak, sinesmenak gordetzeko balio  duelako. Toki publikoetan, lanean eta etxean esan edo kantatzen dira.

JASO ETA EMAN: Greziako Homero edo Hesiodo izan ziren bere herriko ahozko literatura eta esaera zaharrak jaso eta bertsotan idatzi zituzten lehen europarrak. Erdi aroko ipuin gehienak Greziako, erromako eta indidako tradiziotik datoz. XIX. Mendean erromantizismoa faktore edo herriaren jakintza aztertzeari ekin zioten jakintzuek.

EUSKAL AHOZKO LITERATURA: ahoz aho transmititzen den euskal literatura mota da. Garrantzi handia: errimak, erritmoak, kantuak eta gorputz espresioaK. Bildu eta paperean jartzen dira. Ahozkotasuna ahulduz joan da.

Esaera zaharrak: bizitzako hainbat gairi buruzko herri jakindura biltzen dute. Laburrak dira eta gogoratzeko errraz. Errima erabilera indarra emateko esaldiari, beste batzuetan hitz-jokoak.

kopla zaharrak: zortzi hamar apalditik gorago segidetan kontatzen dira. Jairen ingurukoak izaten dira normalean. Lehenengo bi bertsoetan; naturaren aipamena, azkeneko biak desira edo nahia.

BALADAK: Kantu narratibo laburrak dira. Erdi aroan finkatu zuten eta gaur egungo arte iraun dute. Gertaerak kontatzen dituzte. Askotan istorio bortitsak kontatzen dituzte. Ez dute leku, denbora ezta espazioaren despripziorik.

IPUINAK: ahoz kontatzen diren ipuinak dira. Telebistaren erruz ipuinak kontatzea galbidean dago. Familia supazterrean bildu eta etxeko zaharrek ipuinak kontatzen zizkieten gatetxoei. Irakaspenak, nalio moralak dute mundua azaltzeko balio zuten. Batzuetan mitologiak agertzen dira.