Análise do Soneto XLVII de Herrera

Don Quijote se enamora e dedica todos os seus esforzos a Dulcinea. Cando lle preguntan a este, todo este xogo é o xogo da evolución da imitatio, da tradición do tratamento do tema amoroso. Isto non quere dicir que sexa un puro xogo, non se debe banalizar tanto; porque no fondo, trata dun xogo de ideas que revela unha forma de ver e de transmitir o estar no mundo que ten que ver co neoplatonismo, coa perfección do namorado por medio destes procedementos da depuración sentimental, de busca da beleza, a partir desta darlle un sentido trascendente, darlle unha beleza universal…

A partir disto, Herrera sálvase da acusación de frivolidade que podería machacalo se só se lee dunha maneira como xogo. Hai un traballo moito máis denso, grave nesta poesía; Herrera xógase a vida nesta poesía, quere pasar á posteridade como poeta de amor. Isto non quere dicir que se namorara desta dama, senón unha exploración do sentimento máis humano.

¿De que maneira se sae da vulgaridade dun sentimento común? Facendo unha obra de arte extraordinaria onde se combinan o lenguaxe, a musicalidade, as fontes de científicas, as fontes literarias, os clásicos, etc. Cervantes: vivir é contalo, convertilo en palabras, trascender, nos salvámonos pola obra de arte. Isto o din Petrarca e Herrera.

Sairse desta clave tamén é posible, de modo que aparece a derivación á sátira ou burla.

A condesa de Gelves é a destinataria pero é un pretexto para escribir a obra. É probable que se veran pouco aínda que o marido estivese ao tanto dos acontecementos que ocorrían.

Herrera é dunha expresión da emotividade amorosa extrema, calculadísima, pero que non se debe confundir esa habilidade na presentación da ficción amorosa coa realidade.

Soneto XLVII: ¿Quén osa…?

Febo = Apolo., é o sol. Impío non impío à se cambia para que o verso funcione. Algunos interpretan un lamento cara á amada porque esta cortou o pelo. ¿Qué está a facer? ¿De que fala? Sencillamente, a dama corta o pelo (un autor di que porque tiña “fiebre punticular ou tabardillo” = piojos). O Barroco está cheo de poesía de este estilo.

Interpretación biografista: corta o pelo porque tiña piojos. É un poema de tradición literaria, nos epigramas que traduciron que Petrarca coñeceu xa había exemplos.

Hai unha tradición no Século de Ouro dos acontecementos máis triviais da vida cotiá, os que teñen que ver con accidentes, actitudes, etc.

No primeiro cuarteto hai dúas preguntas absolutamente retóricas, a dama corta o pelo e desnuda a fronte, a beleza, dun elementos que é tradicionalmente, dende Petrarca. As crespas lazadas de ouro ardente son as migallas de pelo da amada. EN la terra, o chan, o cabelo da dama é trasunto do raio de sol, iso é algo tradicional. A pregunta retórica obtén unha resposta diferente no segundo cuarteto.

No segundo cuarteto, identifica o cabelo dourado e refulxente da dama cos seus propios rasgos. Cubre o cabelo cun veo porque se o cortou. O protagonista aquí é Febo, o suxeito dos verbos é Febo, qien recolle o cabelo cortado e se os sube ao ceo Y SE LOS COLOCA ÉL porque son máis relucientes que os propios (PERO MADRE MÍA ESTO QUE ES). Hipérbole absoluta. Esta lectura absolutamente do poema dentro dunha tradución na que se leva a hipérbole ao extremo, as comparacións están en quinto ou sexto grao, se deben coñecer moitas cousas desta tradición. Os cabelos son luz de onde o sol a toma, a protagonista tamén se chama Luz.

Este ton, xa moi elaborado de Herrera, é un texto que unha vez explicado queda claro.

Herrera prefire morrer con orgullo e facendo unha proeza que vivir sen facer nada, por iso non se arrepende de nada. Lo segue intentando ata o final. Imaxe = “osada”

Poema moi barroco

No se rinde à imaxe que SIEMPRE SALE