Eduardo Blanco Amor: Realismo Social e Narrativa Galega

O Realismo Social de Eduardo Blanco Amor

Eduardo Blanco Amor iniciouse na literatura a través da poesía. A súa primeira novela foi A escaleira de Xacob. Na década dos 30 integrouse na cultura española, escribindo, en castelán, La catedral y el niño, obra na que recreaba o ambiente de Auria (Ourense).

A Esmorga: Punto de Arranque da Narrativa Galega Moderna

Máis tarde, Blanco Amor publicou A esmorga, considerada o punto de arranque da moderna narrativa galega. Nesta obra, aparecen dous narradores:

• Un narrador editor-investigador, presente na “Documentación” inicial, que abre paso a unha crónica infiel.
• Outro narrador en primeira persoa, que desenvolve o núcleo do relato, seguindo unha estratexia autoexculpatoria.

O autor busca que o lector activo manteña a dúbida sobre a veracidade do narrado, eliminando ademais as preguntas feitas polo xuíz cunha técnica telefónica. En canto ao espazo físico e social, distínguense dous polos: a cidade e o suburbio, cun desprazamento espacial no que se van degradando os espazos.

Personaxes Principais de A Esmorga

• Cibrán “O Castizo”: Posúe unha personalidade contraditoria, xa que non dubida en falar mal dos seus compañeiros e ben do seu propio comportamento, sendo a única testemuña do sucedido e o único que pode ser condenado. A pesar disto, tamén mostra remordementos en forma de ataques epilépticos, coñecidos como “o pensamento”.
• Xan “O Bocas”: Un personaxe botado para adiante, irreflexivo e violento, personalidade que usa para ocultar a súa homosexualidade, que só acepta cando se embebeda.
• Eladio “O Milhomes”: Un xastre homosexual e afeminado que se mostra como o personaxe máis íntegro, asumindo a súa personalidade e mantendo a súa fidelidade cara ao Bocas.
• Ademais, existen algúns personaxes secundarios, entre os que destacan os femininos, como a dama do pazo de Andrada, o ideal da perfección feminina, e a Socorrito, a única que conserva a pureza e a inxenuidade e que consegue o respecto de toda a cidade.

Os Biosbardos: Contos de Formación Infantil en Auria

Anos máis tarde, Blanco Amor publicou Os biosbardos, unha obra de ambientación tamén en Auria. É un libro composto de sete contos, como “A arrasadeira” ou “O noxo”, que narran o ciclo de formación de personaxes infantís. Os seus temas principais son o sentido da propia dignidade, a autoestima persoal, a desigualdade, o amor e a amizade. Os argumentos falan de forma irónica dos pecados capitais. Nesta obra pódense adiviñar vivencias propias do autor.

Xente ao Lonxe: Compromiso Social e Maduración

Despois desta obra, publicou Xente ao lonxe, que se inicia cun “Prólogo útil” no que reflexiona sobre o papel do escritor nunha cultura minorizada e sobre os problemas para crear unha narrativa moderna. Defende o uso dunha lingua escrita para a xente e mostra o seu compromiso co país. Na obra adóptase a perspectiva de Suso, o fillo dunha familia proletaria e socialista, narrando o seu proceso de maduración desde os doce ata os dezasete anos. Móstranse as experiencias que o van modelando e facéndoo tomar conciencia dos conflitos ideolóxicos e económicos da sociedade. Con este proceso de maduración, Blanco Amor vai analizando o movemento obreiro de Ourense. Esta é unha novela coral, xa que van aparecendo multitude de figuras secundarias coas súas historias e vivencias. O paso de Suso á idade adulta e a madurez do pobo prodúcense no libro o día 1 de Maio.