Filosofía griega: Principais pensadores e escolas filosóficas

Anaximandro de Mileto:

afirma que todo lo que existe es o indeterminado ou o APEIRÓN.

Anaxímenes de Mileto:

afirmaba que o principio de todo o que existe é o aire

Pitágoras de Samos:

afirmo que o número ou ARITHMOS é o principio da eterna natureza, da totalidade, da realidade sexa esta física ou espiritual. Entendían polo número o número natural.

Heráclito de Éfeso:

mantiña que “a guerra e a contracción dirixen os destinos do mundo”. Considera que o principio da natureza é o lume. Ao lume identifícao coa razón universal ou logos e con deus.

Parménides de Elea:

afirmo que os homes consideran que hai 2 vías de coñecemento:

• La vía do ser: é a da realidade e a verdade. É a vía propia da ciencia.
• La vía do non ser: é a da aparencia e da opinión; esta vía non é capaz de ciencia aínda que os homes o consideran como tal e “están totalmente errados”.

Parménides consideraba que o Ser é eterno, simple, continuo, móbil e esférico.

Anaxágoras de Clazomene o Empédocles:

por outra parte, Demócrito e Leucipo serán considerados os creadores da teoría atómica: os átomos son os constituintes últimos da realidade e movense no baleiro.

Hedonismo/época Helenística do pensamento grego:

Podemos considerar que dita época comeza a partir do ano 300 a.C., e ven marcada desde un punto de vista histórico por un feito fundamental, que non é outro que a substitución da vella estrutura política grega baseada na polis ou cidade, por unha nova, constituída polo imperio grego común ou Koiné podemos distinguir tres grandes escolas filosóficas: epicureísmo, estoicismo e cinismo.

Epicureísmo:

Epicuro fundador desta escola, estableceu unha teoría moral coñecida como hedonismo (Hedone, en grego significa pracer). Trata de averiguar en que consiste a felicidade humana que acabará identificado co pracer.

• Distingue entre praceres estáticos e praceres en movemento. Os praceres en movemento son aqueles que experimentamos a través das sensacións, mentres que os praceres estáticos son os que experimentamos a partir da razón
• Distingue entre praceres naturais e non naturais, e establece que o pracer (a felicidade natural e necesaria para o home) reside no coñecemento teórico.

O ideal do sabio consiste na Ataraxia, é dicir, na tranquilidade da alma, o ánimo que se dá cando a razón somete baixo o seu goberno ás emocións e ás paixóns.

Estoicismo:

o seu máximo representante é o seu creador, Zenón de Cito. Existirán un estoicismo grego e outro romano. Un dos principais representantes do estoicismo romano será o filósofo español Séneca. O estoicismo afirma a existencia dunha razón universal (un logos universal) que todo o que goberna e que o home é incapaz de modificar.