Filosofía racionalista e empirista: diferenzas e perspectivas

Escrito el 1 de Diciembre de 2023 en gallego con un tamaño de 5,29 KB

Búsqueda de demostracións. Os autores racionalistas

solen acabar afirmando a existencia de realidades no materiais, teñen, na súa opinión, unha existencia indubidable, porque a razón é quen de demostrar esa existencia. Outro trazo común dos filósofos racionalistas é que asumen a existencia de ideas innatas na mente humana. Verdades evidentes coñecemento nacemos todos, que non veñen da experiencia e que non é necesario aprender. A confianza plena nas capacidades e na autonomía da razón levou a estes autores a considerar a matemática como a ciencia ideal.

sentidos, sen isto é imposible que poida haber coñecemento. Isto supón negar a existencia de principios ou ideas innatas.

Os empiristas creen que o coñecemento humano ten límites, só aquilo que pode ser obxecto da experiencia sensible. A ciencia ideal, os empiristas teñen como modelo a física de Newton, na que se conxuga o razoamento matemático coa observación e o recurso á experiencia.

información sobre o mundo; para tela é preciso recibir información. Kant defende que a razón sen axuda dos sentidos é incapaz de coñecer. Segundo Kant, o coñecemento humano si é posible, pero nunca é algo incuestionable, definitivo ou ilimitado, tal como pensaban os racionalistas. Os coñecementos alcanzados deben ser revisados e criticados continuamente, para detectar posibles falsificacións e erros. Tampouco se pode dicir, como facían os empiristas, que o coñecemento depende únicamente dos datos recibidos polos sentidos, porque o coñecemento podería parecer imposible.

William James, esta teoría afirma que é verdadeiro aquilo que se mostra útil ou eficaz na práctica. A verdade non é exclusivamente un problema teórico ou lóxico, senón algo que depende das súas consecuencias prácticas.Verdade como perspectiva: Teoría adoptada por Ortega. Consiste en afirmar dúas cousas: que todo coñecemento está ancorado sempre nun punto de vista e que a realidade mesma é perspectiva ou multiforme. A realidade é múltiple, non única. É imposible eliminar o elemento subxectivo na nosa busca da verdade, do mesmo xeito que tamén é falso que haxa unha única verdade. Pódese dicir que a verdade existe e o home pode acceder a ela, pero faio sempre na forma dunha verdade parcial, que é a que lle dá o seu punto de vista. Non é posible que a razón humana pero pode contemplar simultaneamente todas as perspectivas. Cada perspectiva capta un punto de vista da realidade, e de aí a importancia de todo home e toda cultura; todos eles son insubstituíbles. Aparece entón un novo concepto de verdade, segundo o cal esta é o resultado da reunión de todas as perspectivas efectivas e posibles.

DOGMATISMO: Esta postura parte dunha confianza ilimitada nas capacidades da razón e sostén que é posible adquirir un coñecemento seguro e universal, con total certeza. É dicir, que a realidade pode ser coñecida por completo e, na súa versión máis radical, que se pode chegar á verdade absoluta. Descartes, o seu dogmatismo era en certo sentido moderado, porque non se trataba de aceptar esas verdades sen máis ou asumilas como principios incuestionables por un simple argumento de autoridade, senón, máis ben, polas probas racionais que el creía aportado. ESCEPTICISMO:Esta postura é totalmente contraria ao dogmatismo, dado que afirma a incapacidade do ser humano para chegar á verdade. Os escépticos máis moderados consideran que é imposible obter un coñecemento completo da realidade porque a razón humana é limitada. Esta postura nega directamente a existencia da verdade, afirmando que ningún coñecemento pode ser tido por fiable e que todo pode ser posto en dúbida ou en cuestión. Hume empirista, terminou caendo nun escepticismo radical. De acordo con sua teoría epistemolóxica, só o que é comprobado a través dos sentidos pode ter validez desde un punto de vista cognoscitivo. Isto implica que as únicas afirmacións das que podemos estar totalmente seguros son as que se reducen a afirmar o

Este método tamén é empregado polas ciencias empíricas. Observación dun problema: O punto de partida de toda investigación científica atópase na observación de algún feito ou fenómeno. Formulación de hipóteses: Se formula unha hipótese que sexa quen de explicar o feito ou fenómeno observado. Dedución de consecuencias a partir da hipótese: Se deducen as consecuencias que se derivan da hipótese e que logo haberán de comprobarse. Contrastación ou comprobación das consecuencias. O experimento: As consecuencias comprobanse contrastándoas empíricamente, é dicir, comparándoas coa realidade, para ver se o que se establece nelas se corresponde co que sucede de feito. Esta comprobación realízase por medio de experimentos. Se non se corresponde co que había previsto a hipótese, dita hipótese resulta invalidada e hai que volver a plantear unha nova hipótese e repetir todo o proceso. En caso contrario, accéptase como explicación provisional ata que finalmente poida converterse nunha nova lei científica.

Entradas relacionadas:

Etiquetas: