Narrativa do século XX en España ata 1939

La narrativa do século XX ata 1939

Presenta dúas xeracións: a Xeración do 98 e o Novecentismo. En 1902 publicáronse en España catro obras significativas. Con elas iníciase un camiño innovador, que culminará nos anos e décadas seguintes.

1.- Crítica dos males de España:

Escríbese contra o caciquismo, as glorias pasadas e males nacionais: o fame e a ignorancia.

2.- Pesimismo ante a situación histórica

3.- Influencia da filosofía

4.- O dolor de España

5.- O subxectivismo

6.- Renovación estética ou estilo

A) O subxectivismo ou antirrealismo. Non se persegue, como na estética realista, a reprodución exacta da realidade, senón a expresión da realidade interior.

B) Concepción totalizadora. A novela é un xénero multiforme.

Unamuno

A novela unamuniana escapa dos postulados tradicionais do xénero, non hai descrición do ambiente nin os personaxes teñen autonomía mediante un desenvolvemento mínimo ao que Unamuno acuñou como nivolas.

Novelas máis importantes:

En 1914 publica Unamuno a que, sen dúbida, é a súa mellor novela: Niebla. Tamén se sentiu atraído polo tema da loita entre irmáns. Este motivo fratricida serve de base á súa novela Abel Sánchez. Tras La tía Tula (1921), Unamuno publica San Manuel Bueno, mártir.

Pío Baroja

A súa produción narrativa soe organizarse en grupos de tres novelas que teñen un tema común.

Sus obras:

Primeira etapa (1900-1912) Triloxías: 1. La lucha por la vida 2. La terra vasca 3. La raza 4. El mar.

Segunda etapa (1913-1936): Memorias de un hombre de acción.

Terceira etapa (1939-...): Desde la última vuelta del camino (memorias).

As súas novelas caracterízanse por os seguintes rasgos: - Novelas centradas nun personaxe - Acción e diálogos abundantes - Marcada presenza do narrador a través de comentarios e reflexións - Descricións impresionistas a base de pinceladas ou uns poucos detalles - Certo desaliño expresivo.

Valle Inclán

Modernismo e esperpento. Os anos iniciais están marcados pola tendencia modernista e representados polas catro Sonatas supostas memorias do Marqués de Bradomín, unha especie de don Juan. Tamén escribe a triloxía de La guerra carlista (1908/1909).

Azorín

Na novela de Azorín a narración consiste en conxelar o tempo e captar o que está a pasar nese instante (La voluntad). Máis tarde escribe Don Juan y Doña Inés nas que describe o ambiente dos personaxes.