Teatralidade e poética de Aristóteles na dramaturxia española

Teatralidade

Capacidade de crear plásticas. Esencia de lo teatral. Espesura de signos e sensacións que saen do texto e se revelan na escenificación. O público pensa ante todo cos sentidos. O obxectivo do feito teatral é conmocionar desde as emocións e non desde o intelectual, evitando o textocentrismo: depositar moita importancia no texto.

Poética de Aristóteles, A traxedia

Unha traxedia: imitación dunha acción elevada que ten magnitude e está completa en si mesma, enriquecida no lenguaxe, con adornos artísticos adecuados para as diversas partes, con incidentes que excitan piedade e temor, ata chegar á catarse destas emocións. O espectáculo debe ser parte do todo estando en segundo termo, a melodía e a dicción. O tema representado é unha acción, e a acción necesita actores. Hai unha orde; o pensamento e o carácter das súas accións. A acción represéntase no drama pola fábula: combinación dos incidentes acaecidos. O carácter: o que incita a adscribir certas cualidades morais aos personaxes. Partes da traxedia: fábula, caracteres, dicción, pensamento, espectáculo e melodía. Unha traxedia é imposible sen acción, pero non sen carácter, xa que o carácter nun drama revela o propósito moral dos protagonistas. Pódense imitar accións elevadas (traxedias) e non elevadas (comedias). O efecto catárquico está ligado á creencia relixiosa do espectador grego, en conceptos contemporáneos nos que o relixioso se perde, levando aos espectadores a ter outro tipo de experiencias como por exemplo estéticas. A fábula ten que ter selección de sucesos que se leven a cabo con lóxica e coherencia.

Arte Novo de Facer Comedia

Lope sistematiza os rasgos da comedia. A comedia de capa e espada ten unha serie de rasgos que se van cuaxando no literario ata a dramaturxia contemporánea. O aspecto cómico é compatible co tráxico. O que cambia a forma do héroe é o sentido tráxico. No século de Ouro, o determinismo do héroe cae. O século XX déixanos poucos héroes xa que son cotiáns, e iso fainos máis antihéroes. Planeta individuo con limitacións físicas. Os personaxes do absurdo comezan a limitarse e barre a figura heroica. Na época que se escribe isto, a sociedade está volcada no teatro. O feito teatral é a principal seña de identidade e fonte de lecer. Búscase facer obras que sexan gustosas para “o vulgo” pero de calidade. Para que o tráxico e o cómico convivan hai que rebaixar as doses respecto ao suxeito (un punto medio). Esta tragicomedia adquire unha alternancia de ritmos que se presenta ante o espectador. O feito desta mestura é un gran cambio. Lope defende a unidade de acción. Concepto estrutura interna: pasar no menor tempo posible. O poeta pode dar pautas espazo temporais para distribuír a materia dramática. Este teatro comeza con accións e non con individuos. A acción comeza primeiro, isto fai difícil a empatía co personaxe porque tardamos en coñecelo. Os conflitos han de sementarse desde o principio e ser cerrados ao final de forma breve. Pura convención teatral. Manter a acción do vulgo para evitar momentos en que o personaxe non fale. Adecuación do lenguaxe á clase do personaxe. Que se transforme o espectador no personaxe. Estrutura en tres unidades (planteamento, nó e desenlace). Tema da deshonra. Cada xornada ten catro pliegos xa que o espectador non aguanta máis, idea de comedia como proxección de vida.