Fiscalidad de Importaciones: Derechos de Aduana, IVA y Otros Impuestos

Clasificado en Otras lenguas extranjeras

Escrito el en español con un tamaño de 30,72 KB

Valor en aduana

-Documento 1:

Valor en aduana

El valor monetario de las mercancías es lo que se denomina valor en aduana (VA) y será una de las bases para aplicar los derechos, junto con el origen y la clasificación de la mercancía.

El valor en aduana también sirve como base imponible, con ciertas correcciones, para el IVA a la importación.

Conversiones monetarias

El valor en aduana se declarará en euros. En el caso de que el valor de la factura venga expresado en una moneda diferente, se aplicarán las siguientes normas de conversión:

Para las monedas de países que tienen cotización oficial fijada por el Banco Central Europeo (BCE), se atenderá a esa cotización oficial, tomando el tipo de cambio correspondiente al penúltimo miércoles de cada mes, tipo que será aplicado durante todo el mes siguiente, aunque, si durante alguno de los miércoles siguientes ese tipo varía un 5% o más, ese nuevo tipo sustituirá al anterior por el tiempo de vigencia que le quedaba.

Si se trata de una moneda para la que el BCE no publica tipo de cambio, para determinar el valor en aduana se atenderá a:

  1. Última cotización del euro respecto de la mencionada moneda, publicada por el Banco de España en un período máximo de 14 días antes de la fecha de admisión de la declaración.
  2. Última cotización frente al euro en los mercados internacionales en un período máximo de 14 días antes de la fecha de admisión de la declaración.
  3. Cuando no se puedan establecer ninguno de los anteriores tipos de cambio se aplicará el que resulte de convertir la moneda de que se trate en dólares de Estados Unidos, de acuerdo con las cotizaciones de los mercados internacionales, convirtiéndose posteriormente a euros

Método del valor de transacción

Consiste en tomar como base para el cálculo del valor en aduana el valor de transacción de las mercancías. El valor de transacción se define como:

“el precio efectivamente pagado o por pagar por las mercancías, cuando estas se vendan para

su exportación con destino al territorio aduanero de la Comunidad”

Para que se pueda aplicar este método deben concurrir una serie de requisitos:

  • Que exista una venta para la exportación.
  • Las mercancías tienen que ser importadas como consecuencia de una auténtica operación de venta internacional.
  • Que se defina claramente el concepto de “precio pagado o por pagar”.
  • El pago del precio puede hacerse bien directamente al vendedor o simplemente en beneficio de este. El precio podrá estar pagado o debido.
  • Que no concurra alguna de las causas que lleven al rechazo del valor de transacción.

El CAC determina las causas por las que, aunque haya venta internacional de mercancías y un precio efectivamente pagado o por pagar, habrá que rechazar como valor de transacción este precio.

Al precio efectivamente pagado o por pagar así determinado se le realizarán una serie de incrementos (ajustes positivos) y reducciones (ajustes negativos) resultando de él el valor en aduana.

Valor en aduana = valor de transacción + ajustes positivos – ajustes negativos.

Ajustes positivos al valor de transacción

Son cantidades que se suman al valor de transacción para obtener el valor en aduana. Sólo se suman si hay datos objetivos y cuantificables de estas cantidades a sumar y no vienen ya incluidas en el valor de transacción.

Estos ajustes positivos surgirán por:

  • Comisiones, envases y embalajes.
  • Aportaciones o prestaciones.
  • Cánones y derechos de licencia.
  • Parte del precio de reventa que revierta al vendedor.
  • Transporte, seguro, carga, descarga y manipulación hasta entrada en territorio aduanero.

Estas cantidades se sumarán al valor de transacción incluso cuando el importador los satisfaga a terceras personas que nada tienen que ver con el vendedor, o constituyan costos internos del propio importador.

Caso especial de las importaciones realizadas por vía aérea

En el caso de importaciones realizadas por vía aérea, ni el importador ni la propia aduana podrían determinar la cuantía de los gastos de entrega ni el momento en que se produce la introducción en el espacio aéreo de un Estado miembro de la UE.

Para resolver este problema y valorar las mercancías que son importadas por vía aérea, se estableció la siguiente norma en el Artículo 166 del Reglamento de Aplicación del Código Aduanero Comunitario (DAC):

“Los gastos de transporte aéreo que deban incorporarse al valor en aduana de las mercancías se determinarán de acuerdo con las normas y porcentajes que figuran en el Anexo 25”

El Anexo 25 contiene una enumeración de terceros países agrupados por continentes y por zonas. Para cada una de estas zonas se indica el porcentaje de los gastos de transporte aéreo que debe incluirse en el valor en aduana.

Ajustes negativos al valor de transacción

De acuerdo con el Código Aduanero, hay una serie de conceptos que no se incluyen en el valor en aduana, y por lo tanto se restarán del valor de transacción si estaban incluidos en este.

Estos conceptos que pueden dar lugar a un ajuste negativo son los siguientes:

  • Transporte y seguro de mercancías tras entrada en el territorio aduanero.
  • Custos de construcción, instalación, montaje o asistencia técnica tras la importación.
  • Intereses por aplazamiento del pago, concedidos por el vendedor, si responden a un acuerdo escrito de financiamiento, sean relativos a las mercancías importadas y sus tipos no excedan de los corrientes del mercado.
  • Derechos de reproducción de la mercancía importada (era el único concepto de la propiedad intelectual o industrial que no se sumaba al valor).
  • Comisiones de compra, que consisten en cantidades pagadas por un importador a su agente, en el servicio de representarlo en la compra de las mercancías, requiriéndose la existencia de una relación de dependencia, con cierto carácter de permanencia, del comisionista de compra respecto del importador. Por lo tanto existe únicamente cuando el comisionista actúa con dependencia y vínculo duradero, en nombre del comprador de las mercancías.

Los métodos secundarios de valoración

Estos métodos se aplicarán cuando no exista valor de transacción, por la no existencia de venta (alquiler, consignación, etc.), cuando proceda hacer un ajuste y no haya datos objetivos y cuantificables para valorarlo, o cuando el valor de transacción sea rechazable por no cumplirse alguna de las condiciones de su aplicabilidad.

Se aplicarán sucesivamente por el siguiente orden:

  • Valor de transacción de mercancías idénticas.
  • Valor de transacción de mercancías similares.
  • Procedimiento subtractivo o deductivo.
  • Procedimiento basado en el costo de producción o aditivo.
  • Procedimiento llamado del “último recurso”.

A petición del importador, podrá aplicarse el procedimiento basado en el costo de producción antes que el subtractivo.

En los casos en que no se pueda determinar el valor en aduana por ninguno de los cuatro primeros métodos, se acudirá al procedimiento conocido como último recurso.

Valor de transacción de mercancías idénticas

Se toma como valor en aduana el valor de mercancías idénticas a las importadas, vendidas para su exportación con destino a la Unión Europea (UE) y exportadas en el mismo momento que las mercancías objeto de valoración o en un momento muy próximo a este.

Se entenderá por mercancías idénticas:

“las mercancías producidas en el mismo país y que sean iguales en todos los conceptos, incluidas sus características físicas, su calidad y su prestigio comercial. Las pequeñas diferencias de aspecto no impedirán que se consideren idénticas las mercancías que en todo lo demás se ajusten a la definición”

Se calculará sobre valores de transacción previamente aceptados por la Administración.

Si como consecuencia de aplicar este criterio de valoración se obtienen dos o más valores de transacción de mercancías idénticas, se tomará en consideración el valor más bajo.

Valor de transacción de mercancías similares

Se toma como valor en aduana el valor de mercancías similares a las importadas, vendidas para su exportación con destino a la UE y exportadas en el mismo momento que las mercancías objeto de valoración o en un momento muy próximo a este.

Se entenderá por mercancías similares:

“las mercancías producidas en el mismo país y que, sin ser iguales en todos los aspectos, presenten unas características y una composición semejantes que les permitan cumplir las mismas funciones y ser comercialmente intercambiables. Para determinar si unas mercancías son similares habrá que tomar en consideración, entre otros factores, su calidad, su prestigio comercial y la existencia de una marca de fábrica o de comercio”

Se calculará sobre valores de transacción previamente aceptados por la Administración.

Si como consecuencia de aplicar este criterio de valoración se obtienen dos o más valores de transacción de mercancías similares, se tomará en consideración el valor más bajo.

Procedimiento subtractivo o dedutivo

Se determina el valor de la mercancía partiendo del precio unitario al que se venda en la UE la mayor cantidad total de las mercancías importadas o de mercancías idénticas o similares a personas que no estén vinculadas con los vendedores, en el momento de la importación de las mercancías objeto de valoración o en un momento muy próximo a este.

De ese precio se deducirán:

– Las comisiones pagadas habitualmente o los beneficios y gastos generales cargados usualmente en el país de importación, a las mercancías de la misma naturaleza o especie.

– Los gastos de transporte, seguro y otros posteriores a la importación.

– Los derechos de aduana y demás gravámenes exigibles en el país de importación.

Procedimiento basado en el costo de producción

Consiste en reconstruir el valor de las mercancías a partir de los datos proporcionados por el fabricante sobre el costo de su producción. El valor se determina por la suma de:

– El costo o valor de los materiales y de las operaciones de fabricación o de otro tipo efectuadas para producir las mercancías importadas.

– Una cantidad en concepto de beneficios y gastos generales.

– El costo o el valor de los gastos de transporte y de seguro de las mercancías importadas y los gastos de carga y de manipulación asociados al transporte de las mismas hasta el punto de entrada en el territorio aduanero de la Comunidad.

Procedimiento llamado del “último recurso”

Este método se aplica cuando no se puede determinar el valor en aduana por los métodos anteriores. Consiste en aplicar los métodos de valoración ya mencionados con una flexibilidad razonable sobre la base de datos disponibles en el país de importación.

Casos especiales de valoración

* Vehículos usados

* Maquinaria y efectos comerciales usados

* Motores marinos, yates y embarcaciones de recreo o deportes, usados.

* Aviones y usados.

* Mercancías importadas como consecuencia de un contrato de alquiler o de “leasing”

* Importaciones de mercancías sin carácter comercial

* Soportes informáticos que contienen software

* Mercancías perecederas

La declaración de valor

El importador está obligado a presentar, en unión de la declaración aduanera, una declaración de valor de las mercancías que pretende importar (declaración de los elementos relativos al valor en aduana) en el formulario DV1 recogido en el Anexo 28 del DAC.

No se exigirá la declaración de valor en los siguientes casos:

  • Cuando las mercancías no se puedan valorar mediante el método del valor de transacción.
  • En los envíos con valor inferior a 10.000 euros, siempre que no se trate de expediciones fraccionadas o múltiples, dirigidas por un mismo expedidor al mismo destinatario.
  • En las importaciones desprovistas de todo carácter comercial.
  • En los casos en que la declaración de valor no sea necesaria para la aplicación de los derechos arancelarios (por ejemplo, cuando para la mercancía existan tipos específicos y no “ad valorem”)

La presentación de la declaración compromete al declarante que será responsable de:

  • La exactitud e integridad de todos sus datos.
  • La autenticidad de los documentos presentados en apoyo de estos datos.
  • La presentación de toda información o documentos adicionales necesarios.

El declarante presentará junto a la declaración aduanera y a la declaración de valor (DV1), un ejemplar de la factura comercial definitiva de compra que sirva de base para declarar el valor en aduana de las mercancías que se importan.

Así mismo, puede unir a la declaración de valor cuantos documentos acrediten las relaciones comerciales, financieras u otras que relacionen al vendedor con el comprador.

Las autoridades aduaneras no están obligadas a determinar el valor en aduana por el método del valor de transacción, tomando como base los datos contenidos en las declaraciones y documentos presentados, si albergan dudas fundadas de que el valor declarado no coincide con el precio efectivamente pagado o por pagar. Podrán solicitar informaciones complementarias y comunicárselo al importador que alegará lo que estime oportuno.

Documento DV1 à A declaración de valor se hará en el formulario DV1.

Fiscalidad Importaciones

Dereitos de alfándega:

Os dereitos de alfándega (arancelarios, antidúmping, antisubvención, etc.) aplícanse ás mercadorías cando son importadas, é dicir cando entran en territorio alfandegueiro comunitario (TAC) co fin de ser consumidas nel. Estes dereitos son idénticos en todos os países que forman parte do territorio alfandegueiro comunitario (artigo 3 do CAC).

         Dereitos arancelarios.

Son os dereitos máis xerais e os máis importantes dende o punto de vista económico. Establécense no Arancel Alfandegueiro Común, Regulamento (CEE) 2658/1987, que contén a clasificación de todas as mercadorías e os tipos de gravame dos dereitos arancelarios aplicables a cada unha delas. Podemos consultalos en calquera das base de datos do Arancel Integrado das Comunidades Europeas (TARIC).

O tipo de arancel a aplicar dependerá non so da mercadoría de que se trate, senón tamén da orixe desa mercadoría.

         Dereitos antidúmping.

O dúmping é unha práctica comercial consistente en fixar un prezo para a exportación inferior ao prezo comparable dese produto no país de orixe e, esa diminución do prezo, causa prexuízo á industria comunitaria do ramo. Considérase competencia desleal xa que atenta contra a libre competencia a nivel mundial. Está prohibida nas normas reguladoras do comercio internacional, que recoñecen o dereito a defenderse dos países que a sofren.

As causas do dúmping poden ser políticas, conquista de novos mercados; ou comerciais, desprenderse de excedentes de mercadorías.

Derechos antisubvención

Este tipo de dereitos á importación establécense, como os dereitos antidúmping, para mercadorías concretas procedentes de determinados países nos que se comprobou que unha determinada empresa ou ramo de empresas, exportadoras á Unión Europea, están recibindo subvencións por parte dos seus gobernos, en prexuízo da industria comunitaria competidora. Os dereitos antisubvención páganse de forma adicional aos dereitos arancelarios e representan un recargo.

Gravames establecidos no marco da Política Agrícola Común (PAC)

Ao inicio da PAC sabíase que a meirande parte da agricultura europea non resistiría a competencia doutros países. Co inicio da PAC establecéronse gravames á importación de determinados produtos como medida proteccionista. Estes dereitos, que se suman aos dereitos arancelarios que xa existían, pretenden aumentar o prezo na UE dos productos que gravan e facelos menos competitivos, protexendo así a produción da propia UE.

Polos compromisos adquiridos pola UE no ámbito internacional, estes dereitos tenden á súa desaparición, sendo incorporados aos dereitos arancelarios.

 IVA (con las exenciones del IVA)

O IVE non é un dereito de alfándega, senón un tributo interno no que un dos feitos impoñibles é a realización dunha importación.

“El Impuesto sobre el valor añadido es un tributo de naturaleza indirecta que recae sobre el consumo y grava las siguientes operaciones:

– Las entregas de bienes y prestaciones de servicios efectuadas por empresarios o  profesionales.

– Las adquisiciones intracomunitarias de bienes.

– Las importaciones de bienes.”

En España existen tres tipos diferentes de IVE, un tipo superreducido do 4% para artigos de primeira necesidade, un tipo reducido dun 10% para certos produtos destinados á alimentación, medicamentos, etc. e un tipo xeral do 21% que grava o resto das mercadorías.

Exencións do IVE en materia de importación

A Lei do IVE establece numerosas exencións en materia de importación. As exencións de IVE máis significativas neste terreo son as seguintes:

– Mercadorías en tránsito.

– Mercadorías importadas temporalmente.

– Mercadorías importadas ao amparo de Réxime de perfeccionamento activo.

– Mercadorías introducidas en áreas alfandegueiras exentas (zonas francas, depósitos francos e depósitos alfandegueiros).

– Mercadorías reimportadas ao amparo do Réxime de perfeccionamento pasivo.

– Mercadorías reimportadas tras exportación temporal fóra da UE por motivo de feiras ou reparación.

– Mercadorías importadas por viaxeiros, mostras sen valor, pequenos envíos, traslados de residencia...

Os Impostos Especiais

Los impuestos especiales son tributos de naturaleza indirecta que recaen sobre consumos específicos y gravan, en fase única, la fabricación, importación y, en su caso, introducción, en el ámbito territorial interno, de determinados bienes...

Os impostos especiais son impostos sobre consumos específicos, que teñen una finalidade recadatoria e outra como instrumentos das políticas sanitaria, enerxética ou de medio ambiente.

Existen os seguintes impostos especiais:

Impostos especiais sobre o alcohol e as bebidas alcohólicas:

 O imposto sobre hidrocarburos.

 O imposto sobre os labores do tabaco.

 O imposto sobre a electricidade.

 O imposto sobre determinados medios de transporte.

 O imposto sobre o carbón.

Igual que o IVE, son recadados polas alfándegas xunto cos dereitos de alfándega e o IVE, e decláranse polo contribuínte no mesmo impreso que a declaración alfandegueira.

As bases impoñibles están constituídas, normalmente, por unidades físicas tales como o peso, o volume, etc. e os tipos impositivos son, polo tanto, específicos. Os tipos impositivos dos labores de tabaco e a electricidade son ad valorem ou mixtos e a base impoñible calcúlase segundo se indique na normativa específica de cada produto.

Débeda alfandegueira

A débeda alfandegueira defínese no artigo 4.9 do CAC como: A obriga que ten unha persoa de pagar os dereitos de importación (débeda alfandegueira de importación) ou os dereitos de exportación (débeda alfandegueira de exportación) aplicables a unha determinada mercadoría conforme ás disposicións comunitarias vixentes.

A débeda alfandegueira non inclúe o IVE á importación aínda que a súa remuneración está conectada co nacemento da débeda alfandegueira. Cando falemos de débeda alfandegueira non pode entenderse aplicable ao IVE á importación xa que a normativa comunitaria non é aplicable ao IVE, que se rexe pola Lei Xeral Tributaria.

Suxeito pasivo

É a persoa obrigada ao pago da débeda ben sexa como contribuínte ou como substituto deste. En materia alfandegueira o suxeito pasivo do imposto é o debedor ante a alfándega.

No caso máis frecuente, que é o despacho a libre práctica da mercadoría, ou a inclusión no réxime de importación temporal con exención parcial de dereitos, o debedor será o importador ou o seu representante.

As garantías poden ser de dous tipos:

 Garantías individuais.

Son aquelas que serven para garantir a débeda alfandegueira resultante dunha única operación de comercio exterior.

Garantías globais.

As garantías globais serven para cubrir varias operacións de comercio exterior que dean lugar a débeda alfandegueira. Esta garantía deposítase nunha oficina da Alfándega con validez para o territorio nacional ou só unha parte deste.

Son frecuentes no caso de persoas que fan importacións con carácter repetitivo.

O importe da garantía poderá calcularse por parte das autoridades alfandegueiras:

– Pola cantidade exacta da débeda alfandegueira, se pode determinarse de forma certa no momento no que se esixa a garantía.

– Polo importe considerado máis elevado da débeda alfandegueira que poida orixinarse O importe da garantía global deberá fixarse nun nivel que permita cubrir, en todo momento, as débedas alfandegueiras de que se trate.

Caso particular de Canarias

As Illas Canarias contan polo tanto con figuras e beneficios tributarios especiais que se describen a continuación:

§ Réxime especial de abastecemento (REA).

Garante o abastecemento do arquipélago de produtos esenciais para o consumo humano, a transformación e a utilización como compoñentes agrícolas, con vistas a paliar os custos adicionais derivados da súa distancia e da súa situación ultraperiférica. Lévase a cabo a través de:

– Exención dos dereitos de alfándega aos produtos orixinarios de terceiros países.

– Concesión de axudas á introdución de produtos comunitarios.

Os produtos que se benefician deste réxime (carne, leite e derivados, ovos, cereais. aceite, etc.) están limitados ás necesidades de abastecemento e polo tanto establécese unha lista de produtos e un plan de previsións que fixa as necesidades anuais. Poden solicitar axuda os produtos relacionados no Anexo I do “Reglamento (CE) 1454/2001 del Consejo, de 28 de junio por el que se aprueban medidas específicas en favor de las Islas Canarias en relación con determinados productos agrícolas” (DOUE L198 de 21 de xullo de 2001).

Este réxime xestiónase a través da expedición de certificados de importación, de exención ou de axuda.

§ Mecanismo especial de abastecemento (MEA).

Establécese mediante o “Reglamento (CE) 704/2002 del Consejo, de 25 de marzo de 2002, por el que se suspenden temporalmente los derechos autónomos del arancel aduanero común para las importaciones de determinados productos industriales y relativo a la apertura y modo de gestión de contingentes arancelarios comunitarios autónomos para las importaciones de determinados productos de la pesca en las Islas Canarias”, (DOUE L111 de 26 de abril de 2002)

Adóptase para darlle ao sector industrial canario a posibilidade de mellorar a súa competitividade, atendendo ás especiais dificultades que supón que certos custos de produción sexan máis elevados que na Península. Preténdese fortalecer a industria local, que é máis fráxil e sensible, fomentando que sexa máis competitiva, e compensando a desvantaxe da súa localización, a estrutura e as dimensións do mercado.

Consiste en suspensión arancelaria para os bens recollidos nos anexos II e III do citado regulamento e nos beneficios dun continxente arancelario para as importacións de produtos da pesca recollidos no anexo IV modificado polo “Reglamento (CE) 645/2008 del Consejo, de 8 de julio de 2008, relativo a la apertura y modo de gestión de contingentes arancelarios comunitarios autónomos para las importaciones de determinados productos de la pesca en las Islas Canarias”

§ Imposto xeral indirecto canario (IGIC).

Este imposto é moi similar ao IVE en todo o seu funcionamento: no feito impoñible, data de devengo, liquidacións, etc. A gran diferenza radica nos tipos impositivos, que son menores que os do IVE. Como xa se dixo con anterioridade, o IVE non é de aplicación nas Illas Canarias.

O IGIC grava as entregas de bens e prestación de servizos e as importacións.

Os tipos impositivos de IGIC que existen son:

–      Tipo cero.

–      Tipo reducido do 3%.

–      Tipo xeneral do 7%.

–      Tipos incrementados do 9,5% e do 13,5%.

–      Tipo especial do 20%.

Para coñecer os produtos que grava cada tipo impositivo hai que consultar a “Ley 4/2012 de 25 de junio de medidas administrativas y fiscales” (BOE nº 166 de 12 de xullo de 2012, páxinas 49940 a 49953).

§  Arbitrio sobre as importacións e entregas de mercadorías en Canarias (AIEM).

Este tributo grava a produción ou importación dos bens recollidos no anexo IV da “Ley 20/1991, de 7 de junio, de modificación de los aspectos fiscales del Régimen Económico Fiscal de Canarias”.

A base impoñible tanto do IGIC como do arbitrio calcúlase de maneira similar á base impoñible do IVE no territorio peninsular: pártese do valor en alfándega e engádense a este calquera outro tributo que se devengue pola importación, exceptuando os propios IGIC e AIEM, e os gastos accesorios que se produzan desde a entrada nas Illas ata o seu primeiro lugar de destino.

Os tipos impositivos do arbitrio son ad valorem e oscilan entre o 5% e o 15%, salvo para o tabaco que é o 25% e para algúns produtos derivados do petróleo que se fixa un tipo específico.

§  Impostos especiais

Son aplicables:

–      Imposto sobre a cervexa.

–      Imposto sobre produtos intermedios.

–      Imposto sobre o alcohol e bebidas derivadas.

–      Imposto sobre a electricidade.

–      Imposto especial sobre determinados medios de transporte.

Os impostos sobre a electricidade e sobre determinados medios de transporte aplícanse igual que en todo o territorio nacional pero o resto dos citados teñen en Canarias condicións especiais de aplicación.

Tamén existen un imposto da Comunidade Autónoma de Canarias sobre Combustibles derivados do petróleo e sobre os Labores de tabaco.

En resume, no referente ás importacións nas Illas Canarias, están en vigor as seguintes figuras impositivas:

§  TARIC coas peculiaridades das exencións e axudas da REA, as suspensións e continxentes para a pesca da MEA.

§  Imposto xeneral indirecto canario (IGIC), equivalente ao IVE, grava as entregas de bens e prestación de servizos e as importacións.

§  Arbitrio sobre as importacións e entregas de mercadorías en Canarias (AIEM).

§  Impostos especiais de ámbito nacional e de ámbito autonómico canario.

- Fiscalidad Ceuta y melilla (tipos de impuestos, etc..)

As cidades de Ceuta e Melilla non forman parte do territorio alfandegueiro comunitario (TAC) e polo tanto, son consideradas como territorios exteriores a efectos alfandegueiros.

As entradas e saídas de mercadorías de Ceuta e Melilla teñen a consideración de importacións ou exportacións aínda que sexan intercambios co resto do territorio nacional. A mesma consideración teñen os envíos entre os propios territorios de Ceuta con Melilla. Isto quere dicir que hai que aplicar o arancel exterior común cando se reciben no TAC mercadorías orixinarias de Ceuta ou de Melilla. Para contrarrestar este efecto negativo nas economías de ambas cidades, Ceuta e Melilla gozan duns dereitos preferentes coa Unión Europea, cunhas reducións totais dos dereitos arancelarios.

Tampouco en Ceuta e Melilla se aplica ningún arancel á importación de produtos procedentes da Unión Europea nin de terceiros países.

O IVE tampouco é aplicable.

Aparte disto as importacións en Ceuta ou Melilla están gravadas cos seguintes tributos:

§  Impostos especiais.

Non se aplican máis que dous dos que existen no resto do territorio nacional:

–      Imposto sobre a electricidade.

–      Imposto sobre determinados medios de transporte.

O Imposto sobre a electricidade aplícase igual que no resto do territorio nacional, non hai diferenza algunha. O Imposto sobre determinados medios de transporte aplícase a tipo cero.

§  Gravames complementarios

Aplícanse en substitución dos impostos especiais vixentes no territorio nacional pero non aplicables en Ceuta e Melilla.

Gravan os labores do tabaco e os carburantes e combustibles petrolíferos.

Non existen gravames para o alcohol nin bebidas alcohólicas.

§  Imposto sobre a produción, os servizos e a importación (IPSI)

Grava a produción, elaboración e importación de toda clase de bens corporais nas cidades de Ceuta e Melilla e as prestacións de servizos realizadas por empresarios ou profesionais.

Na importación o feito impoñible é a entrada de bens mobles corporais ao ámbito territorial das cidades de Ceuta e Melilla.

Os tipos impositivos oscilan entre o 0,5% e o 10 %. O máis común é o 10 %. Aplícanse seguindo a estrutura da Nomenclatura Combinada.

As Ordenanzas fiscais do IPSI publícase no “Boletín Oficial de la Ciudad de Melilla” e no “Boletín Oficial de la Ciudad de Ceuta” para Melilla e Ceuta respectivamente.

Entradas relacionadas: