Por que algunhas comunidades sofren maiores taxas de delincuencia?

• En determinadas comunidades é difícil alcanzar metas valoradas positivamente. Xa sabemos que as comunidades con altos índices de delito atópanse caracterizadas sobre todo por un estatus socioeconómico baixo, o cal dificulta que os seus habitantes poidan ver satisfeitas as súas aspiracións de éxito monetario por medios lícitos. Isto débese a que nestes barrios tenderá a haber menos traballo e moito menos ben pagado, os negocios, as fábricas, ou o sector servizos prefiren ubicarse en outras zonas. Estas comunidades están algo illadas e non están ben comunicadas mediante o transporte público. Carecen de contactos para atopar traballo e ás veces dos coñecementos e habilidades. Naturalmente créanse círculos viciosos nos que as malas condicións económicas e desemprego crean ambientes negativos. Todo isto contribúe á frustración que experimentan os individuos.
• A frustración pode ser especialmente seria en lugares nos que a situación económica é mala en termos relativos máis que absolutos. Isto débese a que os individuos consideran as súas aspiracións e logros en relación con outros, polo que en comunidades nas que é posible compararse con individuos que tiveron éxito, a frustración tenderá a ser maior.
• Certas comunidades poden favorecer a perda de estímulos positivos e confrontar aos seus habitantes con estímulos negativos. Isto pode ter lugar cando un se ve exposto a sufrir delitos ou á inseguridade, ou ben a problemas sociais como rupturas familiares, desemprego, privacións, superpoboación, vandalismo e bandas xuvenís descontroladas. Situacións como as descritas tenderán a elevar o grao de frustración que experimentan os residentes nesa comunidade.
• En comunidades como as descritas tamén ocorre que é moito máis doado que interaccionen entre si individuos cun alto grao de frustración, o cal contribúe non só ao potencial enfrontamento entre eles, senón a empeorar as condicións xerais do barrio.
• Estes barrios tenden a ser especialmente probables que se responda a unha situación de frustración co delito. Isto pode ser debido a que as metas alternativas son escasas, a que o control social informal tenderá a ser baixo e ás oportunidades para o delito abundantes.

EVALUACIÓN

• As persoas que experimentan unha insatisfacción maior respecto a outro grupo, queren gañar moito diñeiro, teñen escasas expectativas de gañar moito diñeiro e sintense nun estado de privación en comparación con outros.
  
• A falta de satisfacción estaba relacionada con delitos capaces de xerar diñeiro e co consumo de drogas. Tamén atopou que a insatisfacción é maior entre as persoas que recibiron unha educación pobre e teñen ingresos familiares baixos. En consecuencia existe relación entre clase e delito, aínda que débil.
  

• que a frustración xera emocións negativas, e estas á súa vez xeran desviación; polo que a frustración ten unha influencia indirecta, mediada por emocións negativas.
  
• que a autoestima, a autoeficacia, e a relixiosidade amortiguan ambos efectos: o da frustración nas emocións e o destas no delito.
  

• Esta teoría ten un problema pola falta de especificidade, isto debe corrixirse se é que quere converterse nunha teoría admitida maioritariamente.
• A teoría e algúns dos seus compoñentes, poden ser moi prometedores para a explicación do fenómeno delitivo. A teoría xeral da frustración é excesivamente imprecisa.
• As fontes da frustración antóxanse excesivas e ao final dá a impresión de que case todo pode producir frustración.
• Deixa outras preguntas como por exemplo ¿Cando a frustración se converte en ira? ou ¿Cando se recorre ao delito? ou ¿Pódese dar un delito sen ter ira nin frustración?.

AS TEORÍAS DO CONTROL E DA DESORGANIZACIÓN