Diferenzas entre Neoclasicismo e Romanticismo: Características e Influencias

Consigna 1

Diferenzas entre o neoclasicismo e o romanticismo

O neoclasicismo foi un movemento que se produciu en Europa no século XVIII. Na época neoclásica, o color pasa a un segundo plano e adquire moita importancia o debuxo; é dicir, o trazo puro, e o color é aplicado só como complemento. Este arte tratou de imitar os estilos utilizados antigamente en Grecia e Roma, pola influencia dos descubrimentos arqueolóxicos como os de Pompeya e Herculano.

Neoclasicismo

Predomina a razón, a súa literatura é impersonal e obxectiva; é unha literatura común a todos os homes, ten carácter universal e de abstracción.

Arquitectura Neoclásica

A súa arquitectura caracterizouse pola simetría, elegancia e sobriedade, houbo tamén unha eliminación do color.

Romanticismo

O romanticismo suxe como reacción ao neoclasicismo, é un arte de sentimento, cheo de forza e liberdade. Oposto ao neoclasicismo hai un predominio do sentimento sobre a razón e da imaxinación sobre a realidade.

Características do Romantismo

O romántico como consecuencia do seu profundo subxectivismo sente que é incomprendido, e adopta unha posición de soedade e reacción fronte á sociedade. Isto débese a que o romántico crea un mundo ideal e fantástico que choca coa realidade circundante, non pode realizar os seus soños e de aí xurde un gran sufrimento. O romántico sente que é rexeitado pola sociedade e busca refuxio na soedade. Esta tendencia a verse só provoca que o romántico sexa un incomprendido soberbio que tende a exaltar o orgullo. Este sentimento transfórmase nunha especie de titanismo. Tamén ten moitas veces actitudes mesiánicas, sente que é un enviado de Deus responsable de moitas misións como foi Xesús, o mesías dos cristiáns.

Contraposición coa Modernidade

Al hombre civilizado opónlle o home natural, seguindo a traxectoria trazada por Rousseau, “o home é bo por natureza, pero é a sociedade quen o corrompe”.

Individualismo e Sentimento

O romanticismo é individualista; non se funda na razón senón no sentimento, o máis íntimo e subxectivo do home. O individualismo extremo á súa vez, conduce ao egocentrismo.

¿Contra qué aspectos da modernidade reacciona “Fausto”?

O romanticismo é a gran negación da Modernidade tal como fora concebida polo século XVIII e pola razón crítica, utópica e revolucionaria. Pero é unha negación moderna, quero dicir: unha negación dentro da Modernidade. Só a Idade Crítica podía engendrar unha negación de tal modo total. O romanticismo convive coa Modernidade e funde a ela só para, unha e outra vez, transgredila. A traxedia de Fausto é a traxedia dunha época na que os seres humanos chegaron a confiar no poder omnímodo da ciencia, crendo que por medio dela alcanzarán o coñecemento de todas as leis da Natureza, que poderán dominar as forzas da Natureza, descubrir e servirse de todas as regras que rexen o mundo e a Creación.

Estrutura e Temas

Características románticas do personaxe Fausto. A obra de Fausto divídese en dúas partes: a primeira é un retrato máis mitolóxico e existencialista de Fausto, o personaxe; a segunda, unha descrición máis precisa da sociedade na que Fausto presenciaba. Fausto, por un lado, atravesa tantos estados de desesperación, medo e sumisión como de superioridade, que a súa vez son remarcados pola súa forma de relacionarse co resto dos personaxes. Fausto é un personaxe individualista e en boa medida é símbolo de caracteres humanos típicos e representativos de complexas concepcións filosóficas universais. Fausto posúe o mal do século, non atopa nada que o motive ou estimule, “non goza de pracer algún”. Incluso cando está no salón onde hai unha “tenebrosa muralla na que só penetra a clara luz do día” e o compara cunha prisión, parecera como que se deixa influenciar o seu estado de ánimo segundo o lugar onde se atopa, o que se lle chamou paralelismo psicocosmico. O personaxe atopa nese momento un paralelismo coa súa alma que se atopa totalmente incomprendida e en soedade. Así tamén se resalta o egocentrismo que hai, é dicir, sempre fala del e do que sente, reflexiona sobre si mesmo, sobre cousas importantes da súa vida, “¿Serei un deus, acaso?” con esta pregunta tamén se reflicte o seu egocentrismo ao punto de crerse un ser sumamente superior, tendo actitudes mesiánicas.