A transición de María Cristina cara ao liberalismo en España

María Cristina enamórase dun garda de corps chamado Fernando, nun matrimonio morganático. Este período marca o inicio do tránsito do absolutismo ao liberalismo. Cea Bermúdez, presidente do goberno, só levou a cabo reformas administrativas e apenas tocou na estrutura da monarquía absoluta. Foi substituído por Martínez de la Rosa. Javier de Burgos dividiu España en corenta e nove provincias, co obxectivo de igualar a todos os cidadáns e ser contrario a todo foro. Martínez de la Rosa substitúe a Cea Bermúdez. Cristina pretende unha transición cara ao liberalismo e forma parte da Xunta de Granada. Outorga o estatuto real, unha carta constitucional con 50 artigos, ata o golpe de sargentos de La Granja, en reacción ao poder que as Cortes tiñan en Cádiz. As Cortes teñen dúas cámaras: a de próceres do reino, elixidos pola raíña, e a de procuradores, elixidos por votación e con número limitado. As leis aprobadas por ambas cámaras son sancionadas pola raíña. As Cortes, ineficaces e controladas pola raíña, forman un réxime transaccional. O Marqués de Miraflores asina un pacto con Inglaterra, Francia, Portugal e España para que De la Rosa entre en Portugal e aprese a Carlos María. O Consello de Ministros pide axuda para combater o carlismo, e Portugal envía tropas para axudar a Cristina. Eliot elabora a Convención de Elliott, un acordo para humanizar a guerra entre os dous exércitos. Será substituído polo conde de Toreno, que formou parte da Xunta de Cádiz na Guerra de Independencia. A agitación social, o descontento do pobo e a crise económica obrigan á raíña a dimitir ao conde de Toreno, e é sucedido por Emilio Mendizábal. Mendizábal e a súa desamortización. Liberal progresista, autorizou a creación de xuntas e prometeu decretos anticlericais. A burguesía, unha nova forza social, toma conciencia de clase e dos seus dereitos. Puxo en marcha o alistamento xeral. As causas da desamortización foron: unha bandeira ideolóxica para os liberais progresistas, a necesidade de potenciar o exército isabelino, os frailes e o baixo clero carlistas, e a creación dunha base social para os fondos de amortización.